.jpg)
.jpg)
De corona crisis komt in een nieuwe fase.
Op steeds meer plekken worden dingen weer mogelijk, maar niet voor iedereen. De veerkracht van menig mens blijft onverminderd op de proef gesteld worden. Net als onze mentale, fysieke, sociale en economische gezondheid.
Voorlopig kunnen we nog niet in groepen bij elkaar komen. Daarom zijn we vorige week met een online dialoog begonnen. Geen debat of discussie maar de diversiteit van ervaringen en ideeën, drempelloos en veilig met elkaar delen en samen wijzer worden.
De eerste vraag ging over de positieve dingen die in deze periode indruk gemaakt hebben. De reacties kun je lezen op de site. Indien er nog iets ontbreekt,
aarzel dan niet dit te delen >>.
De gevolgen van corona raken de gehele samenleving, vandaag en ook morgen nog. Terecht maken mensen zich zorgen over heel veel zaken.
Vandaag willen we je daarom vragen welke twee zorgen
op jou de meeste indruk maken.
18 mei: De eerste reacties over punten van zorg als gevolg van de coronacrisis vertellen ons dat:
- voorzieningen niet voorbereid zijn op het samen zijn van senioren
- er onvoldoende solidair gedrag is
- senioren buitengesloten worden;
- nieuwe vereenzaming
- verlies van autonomie
- senioren zichzelf uitsluiten
- er onvoldoende zorgcapaciteit zal zijn
- bruikbare informatie ontbreekt
- nieuwe inzichten niet zullen leiden tot verbetering in de toekomst
Welk punt van zorg missen we nog?
Vertel het ons en elkaar hier >>
Ik maak me zorgen over:
1. Ouderen mogen straks weer naar buurthuizen-wijkcentra,(Huizen van de Wijk), maar een mondkapje en 1.50 mtr. afstand zijn geen gezellige bijeenkomsten en hoe moet je koffie drinken met een mondkapje voor?! Zelf kopen, want de deze Huizen van de Wijk zijn dermate gekort op subsidie dat ze geen mondkapjes kunnen aanbieden.
2. In het Parool stond dat Amsterdammers viezeriken zijn. Daar ben ik het roerend mee eens.Ik woon in de PIJP en er is een actie groep "Schone PIJP ,maar denk maar niet dat mensen zich iets aantrekken van een schone omgeving. Iedereen is aan de klus en flikkert alles gewoon op straat. Moet ik deze mensen vertrouwen in het nakomen van Corona regels? Dat doe ik niet en maak me ernstig zorgen over de mentaliteit van de medemens.
- Ook de coronamaatregelen zullen aan slijtage onderhevig zijn. Dus met loopneus naar het werk, happy hour, het OV in, terug naar het oude normaal. De grootste zorg: zijn ziekenhuis- en IC-opname nog mogelijk. Laten we gezond blijven.
1. Economisch: inmiddels is het Tassenmuseum al failliet en er zullen nog veel faillissementen volgen, naar ik aanneem. Als gevolg hiervan natuurlijk een hoger werkloosheidcijfer.
2. Een nieuwe opleving van het virus. Het valt me op dat veel Amsterdammers nonchalant zijn om op anderhalve meter van elkaar te blijven.
- dat mijn directe naasten (risicogroepleden) corona krijgen. Het hemd is nader dan de rok, dus dit is mijn grootste zorg. Inclusief: stel je voor dat we eerst maanden lang in isolement hebben geleefd en dan nog corona krijgen (voordat er een geneesmiddel is).
- dat de wereld hier niets van leert en zo gauw mogelijk weer op volle kracht gaat produceren en consumeren.
En ik maak me er zorgen om dat het nieuws alleen maar lijkt te bestaan uit cijfers en percentages. Zoveel % van de scholen.... , zoveel % van de ZZPers verliezen hun inkomen.... zoveel IC bedden .... zoveel mondkapjes per dag..... zoveel Amerikanen werkeloos...... zoveel bewoners van het AZC positief getest. .... zoveel vluchtelingen op Lesbos. Ik wordt er moedeloos van.
En bij een tweede verspreiding, die verwacht wordt, allemaal binnen blijven zal moeilijker zijn. We worden al nonchalanter.
En we allemaal afhankelijk worden van hoe de media en de voorzieningen ons willen zien en wat ze van ons willen.
Na weken alleen telefonisch contact van (“hoe gaat het, wat doe je zoal ....” en het antwoord steevast “gaat goed, ik red me wel” ) zie ik mijn telefonische contacten in levende lijve.
Dan zie ik wat ik door de telefoon niet hoor:
Ik zie een uitgebluste blik, een grauwe huid en een gelaten houding.
Iedere poging om samen te kijken wat er nog wel kan, wordt afgewimpeld.
Men blijft liever in zijn dagelijkse structuur. Men durft deze niet te verbreken. Dit voelt veilig zolang er geen vaccin is.
Ik maak me zorgen over deze passiviteit en lethargie. Eenzaamheid en somberheid liggen op de loer en krijgen steeds meer een voet tussen de deur.
Ik denk dat een simpel en klein creatief idee in je eigen omgeving om weer in beweging te komen kan helpen om saamhorigheid weer actief vorm te geven.